CAUSE I'M A FOOL...

It's never sure
It's never pure
It always hurts...

HIGH HOPES...

Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
The ringing of the division bell had begun

Along the long road and on down to the causeway
Do they still MEET there by the cut

There was a ragged band that followed in our footsteps
Running before time took our dreams away
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
To a life consumed by slow decay

The grass was greener
The light was brighter
With friends surrounded
The nights of wonder

Looking beyond the embers of bridges glowing behind us
To a glimpse of how green it was on the other side
Steps taken forwards but sleepwalking back again
Dragged by the force of some inner tide

At a higher altitude with flag unfurled
We reached the dizzy heights OF that dreamed of world

****

Encumbered forever by desire and ambition
There's a hunger still unsatisfied
Our weary eyes still stray to the horizon
Though down this road we've been so many times

The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
With friends surrounded
The dawn mist glowing
The water flowing
The endless river


Forever and ever

ΠΕΡΙ "like"...

Με αφορμή την παρατήρηση ενός φίλου σχετικά με τα like που του κάνουν ή δεν του κάνουν στο fb:
Με τo like δηλώνεις κατ'αρχήν παρουσία τη συγκεκριμένη στιγμή. Ότι είσαι κι εσύ εκεί, βλέπεις, ακούς, μοιράζεσαι, συμμερίζεσαι. Αυτό το νόημα έχει για μένα. Όταν σου κάνουν like νιώθεις ότι δεν είσαι «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». 

Αν ήδη έχεις δηλώσει παρουσία έστω με ένα like και ο «φίλος» κάνει καταποδιαστές αναρτήσεις, π.χ. τραγούδια, τότε διαλέγεις και αναδεικνύεις τις επιλογές σου. 

Οι απόψεις επίσης επικροτούνται με ένα like. Το αν θα πιάσεις και κουβέντα, να αναλύσεις αν συμφωνείς ή διαφωνείς και γιατί, έχει να κάνει με την κοινωνικότητα σου και το χρόνο που μπορείς να διαθέσεις.

Ακόμα, το να κάνεις like έχει να κάνει και με το πόσο συντονισμένος είσαι συναισθηματικά με την ανάρτηση. Αν είσαι στα πατώματα γίνεσαι «τσιγκούνης» δεν σου βγαίνει να κάνεις like ειδικά σε κάτι που δεν μπορείς καθόλου να συμμεριστείς, απομονώνεσαι. Αν είσαι χαρούμενος, γίνεσαι άρχοντας και μοιράζεις like δεξιά κι αριστερά απλόχερα κι αδιακρίτως και φλυαρείς εύκολα.

Γενικά μιλώντας, κάνεις like σε κάτι που θα σου αρέσει, θα σε ξαφνιάσει, θα σε εντυπωσιάσει, θα σε συγκινήσει, θα σε αφυπνίσει, θα σε ευαισθητοποιήσει ή θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Και χαίρεσαι, νιώθεις καλά που μοιράζεται κάποιος μαζί σου μια κοινοποίηση, κάτι νέο, όμορφο, γελοίο, συγκλονιστικό ή αστείο, μια καταγγελία, μια ανακοίνωση, μια παράκληση. 

Το ίντερνετ είναι ένα διαδραστικό παράθυρο στον κόσμο και με το facebook επικοινωνείς μέσω αναρτήσεων ή προσωπικής επικοινωνίας στο επίπεδο που νιώθεις «ασφαλής». 
Παρ΄όλα αυτά πάντα "εκτίθεσαι" με τις αναρτήσεις σου και το να σε αγνοούν μπορεί να ερμηνευτεί και σαν απόρριψη, σνομπισμός, απαξία ή απλά αδιαφορία. Όταν λοιπόν η "σιωπή" των on line φίλων αφορά κάτι απ΄αυτά, τότε δεν υπάρχει λόγος να συγκαταλέγονται στους "φίλους".